Terugkijkend op zo’n lange tijd in verschillende klinieken zijn er een hoop dingen te verwerken, waarvan natuurlijk lang niet alles positief is. Iets waar Rebecca heel veel last van heeft gehad is dat ze erg vaak is gesepareerd, soms zonder duidelijke reden. In een separeercel zitten is een bizarre, traumatische ervaring, en niet iets dat je zomaar hoort te ondergaan. Rebecca werd in een separeerdeken gewikkeld, met stof die zodanig sterk is dat je hem niet kapot kunt maken. Horizontaal werd ze naar de separeercel getild, een klein kamertje met alleen een matras, en kartonnen bak om te gebruiken als toilet, en water om te drinken. In de separeercel mag je je eigen kleren niet aan, Rebecca moest er dan ook een jurk dragen van een vergelijkbare stof als de separeerdeken, zodat ze hem niet kapot kon maken. Als ze zichzelf kon uitkleden deed ze dat, maar anders werden haar kleren door de hulpverleners uitgetrokken. Op zo’n moment voel je je onvoorstelbaar kwetsbaar.

Meestal zat Rebecca een dag per keer in de separeercel, maar voor een aantal anderen geldt dat anders; een ander meisje in de kliniek heeft er drie weken achter elkaar gezeten. Volgens Rebecca is het een middel dat in sommige situaties veel te snel wordt ingezet. Niet alle maatregelen passen even goed bij het ene persoon als bij het andere. Op het moment dat je gevaarlijk gedrag vertoont zijn er heel veel potentiële oplossingen, waarvan de separeercel de laatste is die je wil gebruiken. Juist op de momenten dat het niet goed gaat is het moeilijk om alleen te zijn, herinnert Rebecca zich, en in je eentje in een cel zitten voelt niet altijd als de juiste oplossing. In de tweede kliniek waar ze heeft gezeten was de situatie iets beter: in de separeercel was een bank, een televisie, en een plek om buiten een frisse neus te halen. Het voelt vriendelijker, maar haalt het eenzame gevoel niet weg.

Gesepareerd worden is niet de enige maatregel waar Rebecca nare ervaringen mee heeft gehad. Ze is ook heel vaak geïnjecteerd met verschillende kalmeringsmiddelen en medicaties, tot wel vier keer in één avond. Er zijn momenten geweest dat er bovenop Rebecca werd gesprongen om haar rustig te krijgen, waardoor ze ontzettend geschrokken is dat ze de hulpverleners heeft geprobeerd van zich af te slaan, puur omdat ze zich zo onveilig voelde.

Rebecca heeft de afgelopen anderhalf jaar ontzettend veel meegemaakt. Ze heeft veel geleden, maar is ook veel gegroeid. Er zijn in de klinieken momenten geweest dat de hulpverleners haar vertelden dat alles beter zou worden, maar dat ze het niet geloofde. ‘Hoe kan iemand anders nou weten hoe ik me voel?’ Dacht ze. Maar Rebecca heeft de kracht gevonden om door te gaan.

Het gaat nu beter met Rebecca, en dat is een lang proces geweest. Ze heeft zich een lange tijd verschrikkelijk gevoeld, en het gaat ook een lange tijd duren om helemaal te helen. Wat voor Rebecca een groot verschil heeft gemaakt, waren de mensen om haar heen die zonder oordeel haar gevoel erkenden. Een aantal van de verpleegkundigen, familie, vrienden, en de mensen bij Connecting Hands hebben haar gigantisch gesteund. 

Dit verhaal vertelt ze met een droom. Rebecca wil ervaringsdeskundige worden, om anderen te helpen die in een vergelijkbare situatie zitten als die die ze zelf heeft meegemaakt. Ze wil er voor gaan leren en er uiteindelijk mee aan de slag, maar om je dromen waar te maken heb je een eerste stap nodig. Die eerste stap is nu gezet. 

Wat er in de toekomst gaat gebeuren kunnen we nu nog niet weten, maar we kunnen Rebecca al wel helpen. Door dit verhaal écht te horen en na te denken over wat ze heeft verteld, en, nog belangrijker, ernaar te handelen, kunnen we vandaag beginnen het verschil te maken voor jongeren die het moeilijk hebben. En dat verschil kun je het beste maken als je de juiste vragen stelt, en luistert naar de antwoorden. De hulpverleners waar Rebecca het meeste aan heeft gehad, waren degenen die naar haar luisterden, en dat komt niet uit de lucht vallen: samen kom je verder vanuit wederzijds respect.