Twee politieauto’s en een politiebusje komen het terrein van Woodbrookers opgereden. Doetie legt aan Richard uit dat dat protocol is wanneer er zo’n escalatie plaatsvindt. Maar waarom… wie wordt hier beter van? Richard is onder de indruk van het machtsvertoon, begrijpt de stap niet en wordt er triest van. Iets later, tijdens de evaluatie van de gebeurtenis, sluit ook Richard aan. Want, misschien heeft hij een punt vanuit zijn observatie…

De jongen die flipte, is sterk autistisch. Doetie kent hem goed en kan vrij goed contact met hem krijgen. Tijdens de escalatie merkte ze op een gegeven moment, dat ze het contact met de jongen niet vast kon houden. Uiteindelijk had hij niet veel medicijnen ingenomen, hij wilde dat zijn omstanders alleen maar doen geloven. Al met al een heftige situatie.

Mensen zijn bang voor deze jongen omdat hij fors kan escaleren. Om haar medewerkers niet te ondermijnen, grijpt Doetie gewoonlijk niet snel in om te assisteren. Tijdens dit moment sloot ze wel aan en greep ze in. En als iemand het heel erg bont maakt, dan kán het zijn dat hij of zij wordt meegenomen door de politie. Dan keert de rust ook even terug in de groep en kan de sfeer worden hersteld. In dit geval twijfelde Doetie over de hoeveelheid medicatie, die de jongen had ingenomen. Wanneer hij wél veel in had genomen, dan zou er eerst onderzoek moeten plaatsvinden, om vast te kunnen stellen hoe het met hem ging en wat hij ingenomen had. Dat was ook de reden dat Doetie hem liever bij Woodbrookers hield dan dat hij meegenomen werd door de politie. De politie komt niet van rechts, dat zijn de professionals. Althans… soms kun je vanuit het belang van de jongere heel duidelijk vinden dat hij/zij níét meegenomen moet worden door de politie – maar bij hele heftige incidenten, waarbij een medewerker klappen heeft gehad, is er een verplichting ten opzichte van de medewerkers. Dat ze gehoord en gezien worden naar aanleiding van dat wat zíj hebben meegemaakt, dat is het spanningsveld waarin wordt gewerkt. Ernstige mishandeling accepteren we in de maatschappij ook niet. Het is normaal dat we hierop acteren en dat zo’n actie dus gevolgen heeft, dat is logisch.

Wat je doet, is enorm situatie-afhankelijk. Wat is de achtergrond, wat is de problematiek, wat speelt er allemaal omheen? Ingewikkeld maatwerk.In dit geval bleef de jongen wel even in een time-out. Spijtig omdat hij, vlak voordat dit zich afspeelde, zicht had op plaatsing in een open groep. Je hebt maar een kort moment voor reflectie want op een andere plek gebeurde ook wat, waarvoor de hulp van de politie werd ingeroepen. Je ziet dat iedereen hoog in de adrenaline zit, terwijl je wilt achterhalen wat er gebeurd is en hoe je dit in de toekomst kunt voorkomen. De factor tijd speelt dan onherroepelijk een belangrijke (en beperkende) rol.

Twee betrokken medewerkers hadden tijdens de korte evaluatie een gesprek over de uitbarsting van deze jongen, hoe ze dit op deze dag aan hadden zien komen. Een van de medewerkers had daarom tegen de jongen gezegd: “Als ik je kan helpen dan hoor ik het wel hè?!” Doetie gaf aan dat deze medewerkers in zo’n geval de regie hadden moeten pakken, om een escalatie te voorkomen. Doetie is bezorgd over sommige medewerkers, die ze met alle respect ‘jonkies’ noemt. Jonge medewerkers die (nog) niet natuurlijk overwicht hebben en die qua ervaring nog niet zijn opgewassen tegen de heftige gebeurtenissen die bij Woodbrookers toch dagelijkse kost zijn. Het is een ingewikkelde club jongeren die om een overstijgende denkwijze vraagt – met lef en out of the box denken en dóén!