Vanuit mijn intervisiegroep werd ik gewezen op de beweging Van Nu Tot Nul. Toen ik zag dat er tussen de voorlopers nog geen mensen zitten die binnen het onderwijs werken, wilde ik meebewegen. Ouders en leerkrachten vormen samen het fundament van de ontwikkeling van het kind en de ontwikkelingskansen zijn afhankelijk van deze volwassenen. Een kind ontwikkelt zich voortdurend in wisselwerking met de omgeving en een goede wisselwerking tussen de onderwijsleer en opvoedingsomgeving is voor het kind van wezenlijk belang, vooral wanneer blijkt dat er op school (of thuis) aanpassingen nodig zijn om de ontwikkeling van het kind goed te kunnen ondersteunen. Een goede- en transparante samenwerking tussen school en ouders en de hulpverleners die bij ouders en kind betrokken zijn, is noodzakelijk om samen van betekenis te kunnen zijn voor het kind. Met elkaar in gesprek zijn, uitgaan van elkaars kansen en mogelijkheden om het kind zo goed mogelijk te stimuleren in de ontwikkeling, vind ik essentieel in mijn werk. Ik ben ervan overtuigd dat werken vanuit protocollen niet de oplossing is, maar dat oplossingsgericht met elkaar in gesprek zijn over doelen die er écht toe doen voor de ander wel werkt. Vanuit die visie werk ik als orthopedagoog in het onderwijs samen met leerkrachten, intern begeleiders, ouders en kinderen en de betrokken externe hulpverlening. Met als doel dat alle kinderen op onze scholen goed worden gezien in hun onderwijs- en begeleidingsbehoeften en dat zij daarbij de passende ondersteuning krijgen van alle volwassenen die hen omringen. Dus: nul thuiszitters!